ΤΕΤΑΡΤΗ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ "ΠΗΓΑΣΟΣ" ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΜΟΜΟ"
Την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012, οι μαθητές/τριές μας παρακολούθησαν σε χώρο του σχολείου μας, τη Θεατρική Παράσταση «ΜΟΜΟ» του Γερμανού συγγραφέα Μίχαελ Έντε, από το Τοπικό Θέατρο "ΠΗΓΑΣΟΣ".
«Μια συναρπαστική παραβολή για την αεικίνητη, ανήσυχη εποχή μας, που διαδραματίζεται στη χώρα της φαντασίας. Παραμύθι και πραγματικότητα συνάμα, τωρινή και μελλοντική, γεμάτη ερωτηματικά που αντικαθρεφτίζονται στις μορφές και τα πεπρωμένα. Μέσα απ' τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της τρυφερής, γενναίας αλλά και αποφασιστικής Μόμο, ο κόσμος μας φαίνεται και σήμερα πλούσιος σε θαύματα και μυστήρια όσο και σε περασμένες εποχές. Κι ο χρόνος που κυλά, είναι ο μεγαλύτερος πλούτος μας, είναι η ζωή και η ζωή ζει μέσα στην καρδιά. Είναι το ζωντανό σύμβολο που επικυρώνει την ανάγκη του ανθρώπου ν’ αγωνιστεί για ό,τι ανθρώπινο υπάρχει μέσα του». (http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=20872 )
Το θεατρικό έργο παίχτηκε τρεις φορές. Η 1η παράσταση για τις Α΄, Β΄ Τάξεις, η 2η Παράσταση για τις Γ΄, Δ΄ Τάξεις και η 3η Παράσταση για τις Ε΄ και ΣΤ΄ Τάξεις. Οι μαθητές/τριες εντυπωσιάστηκαν από την παράσταση, στην οποία υποδύθηκαν ρόλους 6 ηθοποιοί του Θεάτρου «ΠΗΓΑΣΟΣ».
Φωτογραφίες από την παράσταση
Φωτο1 Φωτο2 Φωτο3 Φωτο4 Φωτο5 Φωτο6
Φωτο7 Φωτο8 Φωτο9 Φωτο10 Φωτο11 Φωτο12
Λίγα λόγια για το μυθιστόρημα «ΜΟΜΟ»
Από τον ιστότοπο http://vivliokritikigr.blogspot.gr/2009/06/blog-post_1359.html
«Ο Μίχαελ Έντε είναι ένας Γερμανός συγγραφέας που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στην χώρα μας. Και όμως η δουλειά του είναι πολύ καλή και του έχει αποφέρει σημαντικές διακρίσεις. Ένα από τα πιο δημοφιλή - και βραβευμένα - του βιβλία είναι η "Μόμο". Η "Μόμο" δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα. Είναι ένα μαγικό παραμύθι, μία ζεστή ιστορία, μία φανταστική περιπέτεια.
Αν διαβάζοντας την λέξη "παραμύθι" πιστέψετε ότι το βιβλίο αυτό είναι κυρίως για παιδιά κάνετε πολύ μεγάλο λάθος. Το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα, ότι δηλαδή η "Μόμο" είναι βιβλίο προορισμένο περισσότερο για τους μεγάλους και λιγότερο για τα παιδιά. Οι ενήλικες έχουν περισσότερη ανάγκη να διαβάσουν το βιβλίο αυτό ακριβώς επειδή τείνουμε να ξεχνάμε μερικά πολύ σημαντικά πράγματα που τα πιτσιρίκια τα γνωρίζουν - ασυνείδητα φυσικά - πάρα πολύ καλά.
Η Μόμο είναι ένα ορφανό και εμφανίζεται ξαφνικά σε ένα ερειπωμένο θέατρο κάπου στα προάστια της πόλης. Εκεί, δίπλα σε ένα αρχαίο ερειπωμένο θέατρο, θα στήσει μόνη της το σπιτικό της. Οι κάτοικοι την βοηθάνε, φέρνοντάς της φαγητό, χαρίζοντάς της πράγματα και κάνοντας μερεμέτια για το σπίτι της. Όμως από ότι φαίνεται τελικά οι κάτοικοι χρειάζονται πιο πολύ την Μόμο από όσο τους χρειάζεται εκείνη. Και αυτό διότι η Μόμο, παρόλο που είναι ένα μικρό, απλό, αμόρφωτο κοριτσάκι, έχει ένα μοναδικό χάρισμα: να ακούει τους άλλους.
Η ζωή κυλάει ήρεμα μέχρι που κάτι αρχίζει να αλλάζει στην πόλη. Οι άνθρωποι αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο βιαστικοί, και η πόλη χάνει σιγά σιγά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της και μετατρέπεται σε ένα ψυχρό τερατούργημα. Υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή είναι μία συμμορία γκρίζων κυρίων. Τα άχρωμα και ανέκφραστα αυτά όντα έχουν πείσει τους ανθρώπους ότι πρέπει να εξοικονομούν τον χρόνο τους και να μην χασομερούν. Αυτό το καταφέρνουν δελεάζοντας τον κάθε άνθρωπο χρησιμοποιώντας τα κρυφά του όνειρα ή εκμεταλλευόμενοι κάποια αδυναμία του χαρακτήρα του. Έτσι όμως οι άνθρωποι στην ουσία χάνουν το νόημα της ζωής. Τι έχουν όμως να κερδίσουν από την κατάσταση αυτή οι γκρίζοι κύριοι;
Τα παιδιά και η Μόμο ειδικότερα, με τον αυθορμητισμό και την φαντασία τους, είναι το φυσικό αντίδοτο των γκρίζων κυρίων. Η Μόμο μαζί με τους δύο φίλους της, τον Τζίτζη τον ξεναγό και τον Μπέπο τον οδοκαθαριστή, και με την βοήθεια των παιδιών είναι οι μόνοι που θα αντιληφθούν τον κίνδυνο και θα προσπαθήσουν να βρούν μία λύση. Υπάρχει όμως λύση ή είναι πολύ αργά; Θα τους δώσουν σημασία οι μεγάλοι ή θα τους αγνοήσουν όπως το συνηθίζουν τελευταία; Και πώς να αντιμετωπίσουν κάτι που δεν γνωρίζουν; Δεν γνωρίζουν ούτε ποιοι είναι αυτοί οι γκρίζοι κύριοι, ούτε ποιος τους δημιούργησε, ούτε τι σκοπούς έχουν. Στην πιο γκρίζα ώρα της απελπισίας όμως θα βρεθεί ένας πανίσχυρος σύμμαχος για την Μόμο και τους φίλους της...
Το βιβλίο αυτό καυτηριάζει ένα από τα αρνητικότερα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής, την βιασύνη του ανθρώπου και την έλλειψη χρόνου που έχει ή νομίζει ότι έχει. Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής βλάπτουν πολλαπλώς τον άνθρωπο, τόσο από θέμα υγείας όσο και από θέμα ψυχολογίας. Το άγχος και η αόριστη βιασύνη που νιώθουμε μερικές φορές μας κάνουν να παραμελούμε τα πιο σημαντικά και τα πιο ευχάριστα πράγματα που υπάρχουν στην ζωή. Πότε ήταν π.χ. η τελευταία φορά που πήγατε στην παραλία ή σε ένα βουνό και να καθίσετε με τις ώρες για να απολαύσετε την θέα ή το ηλιοβασίλεμα; Πριν από πολύ καιρό και αυτό επειδή έχουμε "σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε". Πόσα πράγματα είναι όμως σημαντικότερα από την ψυχική υγεία και την ψυχική ευχαρίστηση;
Άλλο φαινόμενο, άμεσα συσχετιζόμενο με τους γρήγορους ρυθμούς ζωής, είναι η έλλειψη της ικανότητάς μας να ακούμε. Όχι τους ήχους ή τις φωνές των άλλων ανθρώπων, μα τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους. Να ακούμε πραγματικά, να δίνουμε την απόλυτη προσοχή μας και να προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτόν που μας μιλάει, ακριβώς αυτό δηλαδή που είναι την Μόμο να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ανθρώπους, και όχι είτε να αναρωτιόμαστε πότε επιτέλους θα σταματήσει ή να σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς αντί να τον παρακολουθούμε ενώ μιλάει. Το αποτέλεσμα γνωστό: ότι ακούμε από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πείραμα που έκανε κάποιος με συνομιλητή του στο τηλέφωνο, αποκρινόμενος στην ερώτηση "πώς είσαι" με την φράση "έχω την τάδε ασθένεια" και δεχόμενος την ανταπόκριση "μπράβο, πάντα καλά". Η έλλειψη του ακούειν είναι ακόμα πιο επίκαιρη στην χώρα μας, καθώς οι περισσότεροι ενδιαφέρονται να πουν αυτό που θέλουν χωρίς να ακούσουν καν τον άλλον.
Καταπληκτικό βρήκα τον συμβολισμό με την χελώνα. Η Κασσιόπεια η χελώνα είναι ένας απρόσμενος φίλος και σύμμαχος της Μόμο στον αγώνα της, και εμφανίζεται αργότερα στην πορεία του βιβλίου (μην προτρέχετε, δεν είναι αυτή ο "πανίσχυρος σύμμαχος" που προανέφερα). Φυσικά, όπως ήδη θα μαντέψατε, η Κασσιόπεια δεν είναι μία απλή χελώνα, αλλά έχει κάποια ιδιαίτερα χαρίσματα (και μία έντονη προσωπικότητα). Γιατί χελώνα και όχι κάποιο άλλο ζώο; Διότι τι καλύτερο από μία χελώνα, η οποία είναι από τα πιο βραδυκίνητα ζώα, για να συμβολίσει την μάχη με τους γκρίζους κυρίους, την μάχη ενάντια στον γρήγορο τρόπο ζωής;»
(Πηγή: http://vivliokritikigr.blogspot.gr/2009/06/blog-post_1359.html , Ανασύρθηκε 12/12/2012)
Επιστροφή στην αρχή της σελίδας Επιστροφή στη σελίδα "Εικόνες σχολικής ζωής"