Διομήδης

:

Έλληνες πολίτες … Δημοκράτες Έλληνες. Σας καλούμε στον αγώνα για τη Δημοκρατία. Αγωνιστείτε να πέσει η Χούντα… να πέσει η δικτατορία του Παπαδόπουλου … Βγείτε στους δρόμους και τις πλατείες. Δώστε το παρόν στον αγώνα για τη Δημοκρατία.

Κίμωνας

:

Διομήδη … Διομήδη που είσαι βρε θηρίο; Σε ψάχνω μέρες τώρα. Και συ στον αγώνα ε;

Διομήδης

:

Γεια σου Κίμωνα. Μέρες που είναι τι θέλεις να κάνω; Δεν είναι ώρα τώρα να τρέχουμε στα καφενεία και στα στέκια μας για χουζούρι και παχιά λόγια. Τώρα είναι η ώρα του αγώνα.

Κίμωνας

:

Έτσι είναι Διομήδη. Πρέπει όλοι μας να βοηθήσουμε. Εφτά χρόνια τώρα ο Παπαδόπουλος μας έχει δέσει χειροπόδαρα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα. Πολλές εφημερίδες έκλεισαν, υπάρχει παντού λογοκρισία, χιλιάδες δημοκράτες εξορίστηκαν.

Διομήδης

:

Δεν μπορεί να είσαι σίγουρος για τίποτε σήμερα, Κίμωνα. Σήμερα είσαι εδώ κι αύριο μπορεί να βρεθείς σε καμία φυλακή ή σε κανένα ξερονήσι, εξορία.

Κίμωνας

:

Για πες μου τι γίνεται στη σχολή σου;

Διομήδης

:

Όλοι είναι στο πόδι. Συνθήματα, φωνές, πανό, μεγάλη αναταραχή στου λέω! Όλοι είναι εκεί και διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στη Χούντα.

Κίμωνας

:

Τα ίδια και στη δική μου σχολή, τη Νομική. Εμείς ήδη κάναμε κατάληψη και δεν αφήνουμε κανέναν να περάσει μέσα. Πολλοί ανέβηκαν στην ταράτσα του κτιρίου. Φωνάζουν συνθήματα κατά της Χούντας και τραγουδούν τραγούδια του αγώνα.

Διομήδης

:

Εμείς αύριο θ’ αποφασίσουμε για κατάληψη της σχολής. Είναι σίγουρο ότι θα το κάνουμε. Ήδη όλες οι σχολές είναι σε αναβρασμό και η μία μετά την άλλη καταλαμβάνονται απ’ τους φοιτητές. Η οργή φούντωσε, ο αγώνας θα είναι σκληρός αλλά ωραίος. Αγωνιζόμαστε για τη Δημοκρατία, Κίμωνα, και είναι πολύ όμορφος αυτός ο αγώνας.

Ισμήνη

:

Κίμωνα, Διομήδη …

Κίμωνας

:

Τι είναι βρε Ισμήνη, γιατί είσαι έτσι αλαφιασμένη;

Ισμήνη

:

Παιδιά, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Οι δικτάτορες βγάζουν τα τανκ στους δρόμους για να μας φοβίσουν. Παντού, σ’ όλους τους δρόμους, αστυνομία και στρατός έχουν στήσει μπλόκα. Οι σφαίρες σφυρίζουν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Κανείς δεν ξέρει πόσοι τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν. Εγώ με χίλιες δυσκολίες πέρασα τα μπλόκα της Αστυνομίας και ήρθα μέχρι εδώ.

Κίμων

:

Και τι θες εσύ; βρε Ισμήνη, κορίτσι πράμα και ανακατεύεσαι μ’ αυτά. Αυτές είναι δουλειές για άνδρες.

Ισμήνη

:

Τι είναι αυτά που ακούω από σένα βρε Κίμωνα; Είναι λόγια αυτά να ακούγονται απ’ το στόμα ενός αγωνιστή της Δημοκρατίας; Στην δημοκρατία αγαπητοί μου όλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα. Τι θα πει άνδρας και γυναίκα; Οι γυναίκες σε πληροφορώ κρύβουν πολύ μεγάλη δύναμη μέσα τους και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ίσα με τους άνδρες.

Κίμων

:

Καλά βρε Ισμήνη. Μη θυμώνεις. Σε πειράζω. Νέες και νέοι μια γροθιά να ρίξουμε τη Χούντα. Εμπρός τώρα πες μου τι άλλο είδες, τι γίνεται στο κέντρο της Αθήνας;

Ισμήνη

:

Όλοι ξεσηκώθηκαν. Χιλιάδες διαδηλώνουν στους κεντρικούς δρόμους. Οι φοιτητές άφησαν τις σχολές τους και με συνθήματα και τραγούδια κατευθύνονται στο Πολυτεχνείο.

Διομήδης

:

Ήρθε η ώρα της τελικής αναμέτρησης! Εμπρός λοιπόν τι καθόμαστε! Πάμε για το Πολυτεχνείο. Εκεί θα δώσουμε τον αγώνα όλοι μαζί, ενωμένοι να πέσει η δικτατορία και να λάμψει η Δημοκρατία.

Όλοι στο Πολυτεχνείο!

Όλοι μαζί

:

Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες

οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί (δις)

Όχι άλλα δάκρυα κλείσαν οι τάφοι

λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί (δις)

Παιδί Α΄

:

Η Δημοκρατία θα νικήσει. Οι δικτάτορες θα λουφάξουν έντρομοι απ’ την οργή του λαού. Ο λαός θα νικήσει. Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.

Παιδί Β΄

:

Είμαστε αποφασισμένοι και θα νικήσουμε. Δεν μας τρομάζουν τα όπλα και τα τανκ. Είμαστε παιδιά του λαού, η φωνή του λαού, χτίζουμε λέξη – λέξη, βήμα το βήμα έναν καθάριο, γαλανό ουρανό, μια σημαία που θα τη στήσουμε ψηλά, πολύ ψηλά στο κορφοβούνι της Δημοκρατίας.

Παιδί Γ΄

:

Είμαστε τα εγγόνια του Μακρυγιάννη, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη. Απόγονοι του Περικλή και του Κλεισθένη. Δίνουμε ξανά τον όρκο της νιότης, της ζωής, της λευτεριάς, της Δημοκρατίας, τον όρκο του ονείρου και της πράξης.

Παιδί Δ΄

:

Αγωνιζόμαστε και τραγουδάμε. Τραγουδάμε τα τραγούδια της λευτεριάς και της Δημοκρατίας. Εμείς  αδέλφια, δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

Παιδί Ε΄

:

Πορευόμαστε τον ίδιο δρόμο του αρχαίου Μαραθωνοδρόμου που φτάνοντας κάτω απ’ την Ακρόπολη ανάγγειλε την νίκη της ελευθερίας και της ειρήνης. Πορευόμαστε υπερασπίζοντας τον άνθρωπο, τα ποιήματα, τη μουσική, τ’ αγάλματα, την ειρήνη και τη Δημοκρατία.

Παιδί Στ΄

:

Πιστεύουμε στον άνθρωπο. Εμείς κανένα δε μισούμε. Αφήστε μας ν’ αγαπάμε τον κόσμο. Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε παρά μονάχα εκείνον που δεν σέβεται τον άνθρωπο.

Παιδί Ζ΄

:

Μες στη φωτιά γυμνάζουμε τα νιάτα μας. Μες στη φωτιά ράβουμε τις σημαίες της Δημοκρατίας, λουρίδα τη λουρίδα. Ξεχάσαμε τις απλές καθημερινές μας συνήθειες, τα βιβλία και τα εργαστήρια. Τώρα είναι η ώρα του αγώνα. Τώρα κάθε άνθρωπος έχει μιαν αγάπη, ένα όνειρο, μια μάνα, ένα παιδί: Τη Δημοκρατία.

Όλοι μαζί

:

Τραγουδούν μια στροφή απ’ το τραγούδι «Αρνιέμαι» του Β. Παπακωνσταντίνου

(Φεύγουν φωνάζοντας τα  πρώτα συνθήματα)